Tom Heye. Eeuwige creatieveling, dromer, echtgenoot en vader van Victoir en Esmee.

Als kind zat ik al te tekenen in de rand van mijn schoolboeken. Daar werd het zaadje geplant. Stripjes, cartoons, kleine opdrachten op aanvraag – ik was altijd wel met iets bezig. Creativiteit was mijn natuurlijke taal. Maar op mijn 25e viel het masker toen ik artiesten uit de wereld van entertainment design ontdekte en zag wat zij konden doen met een potlood. Ik besefte dat ik technisch niet de tekenaar was die ik dacht te zijn. Dat besef sneed, maar het wakkerde iets aan. In plaats van op te geven, besloot ik alles op alles te zetten om te groeien. Ik begon opnieuw, met focus en overgave. Illustratie werd geen hobby meer, maar een roeping.

Ik tekende elke dag. Elk vrij moment bracht ik boven een tafeltje door, schetsend, zoekend, groeiend. Jaren later werd die inzet tastbaar. In 2016 begon ik officieel als illustrator in bijberoep. In die periode werkte ik aan uiteenlopende projecten: geboortekaartjes, murals, gepersonaliseerd drukwerk, bierlabels, cd’s en albumhoezen. Alles met dezelfde toewijding.

Tegelijkertijd kreeg ik de kans om als grafisch vormgever aan de slag te gaan. Na een intensieve opleiding werkte ik vijf jaar lang fulltime in het vak. Het verfijnde mijn gevoel voor compositie en versterkte mijn oog voor detail en vorm. Maar terwijl mijn professionele skills groeiden, veranderde mijn leven aan de andere kant drastisch.

Een renovatieproject en het vaderschap brachten een nieuw ritme. Mijn vrouw startte een bloeiende onderneming, en ik besloot bewust ruimte te maken voor ons gezin. Ik trok me terug uit de creatieve ratrace en gaf me volledig aan het vaderschap. Geen spijt, geen half werk.

In die periode kruiste Jens Foubert van Just Foub mijn pad. Wat begon als een losse kennismaking groeide uit tot een klik die niet te negeren viel. Via Jens ontdekte ik het tattoo-ambacht. Er was geen twijfel mogelijk: dit was de vonk die alles opnieuw aanwakkerde. Creativiteit die jarenlang op de achtergrond had gesudderd, vond weer een uitweg.

Sindsdien werk ik nauw samen met Jens. Ik ontwerp op maat, leer het vak van dichtbij kennen, en vertaal mijn illustratieve stijl naar tattoos die mensen met trots dragen.

Maar ook papier roept weer. Na jaren van uitstel en vergeten plannen heb ik mezelf terug aan het tekenen gezet. Geen goed voornemen, maar een keuze. Daarom schreef ik me in aan de Kunstacademie Vlaamse Ardennen. Eén avond per week, een vaste afspraak met mezelf, een spreekwoordelijke schop onder de kont. Niet omdat het moet, maar omdat ik het niet langer níét kan doen.

Ik heb intussen geleerd dat creatieve drive niet vanzelfsprekend is. Het vuur moet je aansteken, voeden en blijven voeden. En dit keer laat ik het niet meer uitdoven. Dit keer laat ik het branden, groter dan ooit.